Doorgaan naar hoofdcontent

2 maanden

Het duurde twee maanden tot ik deze middag eindelijk het telefoonnummer van het ziekenhuis induwde.

- Met de afsprakendienst van het ziekenhuis.

- Goedendag, u spreekt met Karen. Ik had graag mijn afspraak met dokter Endocrinoloog voor 17 mei geannuleerd.

- Mag ik uw geboortedatum aub?

- 6 augustus 89

- En uw achternaam?

- *gaat dat hier natuurlijk niet schrijven*

- Oke dank u wel mevrouw. Oke de afspraak is geannuleerd. Was dat alles mevrouw?

- Ja dank u wel.

- Oke dan wens ik u nog een fijne dag en een prettig weekend.

- Hetzelfde voor u.

En toen legde ik met een grote glimlach de telefoon neer. Ik stelde het 2 maanden uit. Uiteindelijk was dit maar een 5 minuten durende telefoongesprek. 🤦
Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Na regen komt zonneschijn

"Mama, ik heb het gevoel dat mijn leven te goed gaat op dit moment. Alles gaat zo goed, alles zit mij zo goed mee, dat ik bang ben dat er iets ergs gebeurd en ik terug bij af ben." Karen - 07/06/2021 Twijfels. Verspreid over meerdere jaren, liet ik bij verschillende mensen, die nauw aan mijn hart liggen, weten dat ik twijfels had. Over de relatie. Ook aan hém. Maar elke keer borg ik de twijfels weer weg. "Het is een inbeelding Karen. Je moet zo niet denken." Begin dit jaar staken de twijfels weer op. Erger deze keer. Daar zat 2020 voor iets tussen. Ik had dat jaar meer conversaties gevoerd met mensen online dan dat ik met hém praatte. Onze gesprekken gingen meestal over koetjes en kalfjes, terwijl bij de mensen online het soms heel diepzinnig ging. Het was helemaal anders. We zitten op een ander niveau. Ook de verhalen van mijn zussen, die zo liefdevol vertellen over hun echtgenoten dat die hun verrassen met briefjes in brooddozen of in huis. Die ten huwelijk gevraa
Een reactie posten
Meer lezen

Rust zacht

Afgelopen maand kregen mijn man en ik te horen dat zijn grootvader, langs vaderskant, was opgenomen in het ziekenhuis. Het ging niet heel goed. Het leek er op dat hij begon op te geven na maanden vechten met zijn gezondheid. Zaterdag 21 maart kregen we telefoon dat de kinderen zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moesten komen. Enkel de kinderen, geen aangetrouwde kinderen. Want, corona... Om 15u kregen we dan een bericht van zijn ouders dat Vava gestorven was. Een grote man. Een beer. Een lang leven achter de rug. Geleefd in Congo. Vertrokken uit Congo. De grote teddybeer van de familie. Vorige week dinsdag vernamen we dat mijn man zijn grootmoeder, langs moederskant, koorts had. Ze werd als corona positief beschouwd. Het ging stilletjes aan minder goed met haar. Ze begon wel minder te eten en drinken. Tot ze daar mee stopte. Gisteren besloten ze om haar een pijnstilling te geven en gaven de dokters haar maar 12 tot 48u te leven. Deze ochtend kregen we dan bericht dat ze rustig is h
1 reactie
Meer lezen

Hulp inschakelen?

Afgelopen zondag waren mijn schoonouders op bezoek. Tot het moment dat ze aankwamen, had ik er weinig zin in. Maar dat heb ik de afgelopen jaren vaak gehad wanneer we bezoek gingen ontvangen. Plannen maken in een goede bui en achteraf denken: ooh ik wil helemaal niet sociaal doen. Oeps. Klein beetje gesproken tot mijn schoonmoeder plots begon: "Karen hoe gaat het met je?" Ik reageerde er gewoon normaal op waarna ik merkte dat ze moed verzamelde. "Ja ik vraag het maar, omdat ik echt met je inzit maar het niet durfde te vragen omdat ik merkte dat je er niet graag over spreekt. Alleen merk ik nu aan je dat je echt wel beter in je vel voelt." En toen op dat moment besefte ik dat ik me inderdaad wel veel beter in mijn vel voel. Ja er zijn momenten dat het minder gaat, maar over het algemeen gaat het goed. Ik flirt momenteel met een gewicht dat al gemakkelijk 10 jaar geleden is dat ik nog op de weegschaal heb zien staan. Ik heb ook aangegeven aan de overheid dat ik de kom
2 reacties
Meer lezen